18.10.2022

Trzeba mieć serce! ♥️

„Czy można mówić o kolarskim charakterze, o wyjątkowości mojej dyscypliny sportu? Trudno znaleźć odpowiedź, ale dla mnie osobiście właśnie wspomnienia z pierwszych lat sportowych, najlepiej tłumaczą całą sprawę. Chyba nie tylko w moim przypadku ten okres jest najtrudniejszym testem. Wtedy można ocenić czy jest dosyć zapału, silnej woli, aby próbować sił na szosie. Potem, mimo wymagań, jakie stawia wyczyn, wszystko staje się prostsze. Opieka, planowy trening sprawiają, że zawodnik jest przygotowany na każdą niespodziankę. Są chwile trudne, ale właśnie one dodają uroku sportowi. Dramaty? Każdy znajdzie coś takiego w swoim życiorysie, ale nie ma sensu o tym opowiadać bez końca. - Najpierw była ciekawość świata. Kolarska turystyka. Jechać przed siebie, oglądać ludzi, wioski, miasteczka - to mnie bawiło, kiedy miałem kilkanaście lat. Ale chyba przyjemniejsze od wrażeń było uczucie zmęczenia, wyczerpania po powrocie do domu. Myślę, że już wtedy lubiłem wysiłek fizyczny i sprawiały mi radość przebyte kilometry, przezwyciężenie zmęczenia. Potem dopiero przyszła pasja sportu. Wszystko to jest dość typowe - słuchanie w maju transmisji radiowych, emocjonowanie się finiszami, o których opowiada reporter i wreszcie marzenie, aby samemu udzielać wywiadów, być tym, którego losami pasjonują się miliony ludzi. Zdaje się, że to było w 1963 roku - założyłem się wtedy o czekoladę z kolegą ze swej rodzinnej wioski, a stawką był mój udział w Wyścigu Pokoju. Za cztery lata będę w peletonie! Tak mówiłem, kiedy się ze mnie naśmiewali za samotne wyprawy, za uparte trenowanie wtedy, gdy inni chodzili na kawalerskie przygody. Czasami po zapisaniu w notesie przebytych kilometrów wpadałem do świetlicy na partie ping-ponga i wtedy braki mnie na języki. Mistrza, kolarza, któremu zachciało się niewiadomo czego. Zakład przegrałem, gdyż upłynęło sześć lat zanim doczekałem się swojego. A w tym czasie przejechałem sam kilkanaście tysięcy kilometrów. Jako amator, zapaleniec, człowiek opanowany przez jedną idée fixe".
Zdjęcia: Eugeniusz Warmiński
Żródło: Muzeum Ryszarda Szurkowskiego w Krośnicach